Արդեն երկու օր է՝ խորհրդարանն արտահերթ նիստ է հրավիրել, սակայն, դիտարկելով այս երկու օրվա հարցերի բովանդակությունը, դժվար է պատկերացնել, թե ինչու է այդ նախագծերի քննարկումն արտահերթ ռեժիմով կազմակերպվում: Զորօրինակ, ՀՀ զինանշանի մասին օրենքում փոփոխություն կատարելն այդչափ հրատա՞պ է, որ արտահերթ ռեժիմով պետք է քննարկվի:
Ավելին, օրենսդիրները կարծես ժամավաճառությամբ զբաղվեն, այնպիսի նախագծերի համար են երկար, անիմաստ ելույթներ ունենում, անհասկանալի, պարզունակ հարցեր ուղղում, որ մտածում ես, լավ, էս երկրում ընդհանրապե՞ս խնդիր չկա: Իհարկե, այսօր, ի տարբերություն երեկվա, օրն ավելի «ստեղծագործական» էր, պատգամավորներին այցելել էր ասմունքի «մուսան»: Ամբիոնին մոտեցողն իր պարտքն էր համարում մի բան էլ ինքն արտասանել: Իսկ դրա առաջամարտիկը, իհարկե, «Ժառանգություն» խմբակցության ղեկավար Զարուհի Փոստանջյանն էր: Վերջինիս բեմադրությունները գուցե սկզբում «դիտարժան» են, բայց երբ ոչինչ չտվող, անհետաքրքիր էպիզոդները հաջորդում են միմյանց ու անընդմեջ, արդեն ձանձրալի է դառնում:
Վերադառնալով արտահերթ նիստի օրակարգին, հարց է ծագում, երբ երկրի սահմաններին լարված իրավիճակ է, տնտեսությունն արագ տեմպերով գահավիժում է անդունդ, այսպիսի՞ օրակարգ պետք է խորհրդարան բերվեր: Հայտնի անեկդոտի հանգով՝ բա հիմա ձեր «թիթեռ նկարելու» ժամանա՞կն է: Կարելի՞ է այսքան անտարբերություն ցուցաբերել սեփական խնդիրների հանդեպ: Այս պատկերը հաշվի առնելով, կարելի է վստահ ասել, որ խորհրդարանում չկա ոչ մի ընդդիմադիր ուժ, չկա նաև սրտացավ իշխանություն: Մարդկանց մի համախումբ է, որտեղ ամեն մեկն իր ապագայով է հետաքրքրված` մոռանալով, որ այդ ապագան հնարավոր է, եթե իրենց ապաշնորհ քաղաքականության արդյունքում այս երկրում գոնե երկու մարդ մնա:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ